to ja, nienawiść

Walczyłam ze sobą ponad pięć lat. Tłumaczyłam sobie, że ludzie mają prawa popełniać błędy, że robienie komuś krzywdy można wybaczyć. Robiłam naprawdę wiele, wkładają w to wiele wysiłku by tylko nie zacząć nienawidzić. Dziś jednak dotarło do mnie, że nie am już siły, że miarka się przebrała nawet jak na moje pozytywne spojrzenie na ludzi.

Rodzina mojej mamy zawsze była dla mnie ideałem. Chwaliłam się jako dziecko, że mam tak wspaniałą ciocię i wujka - rodzeństwo mojej mamy, które się wspiera, spotyka i że ja z moim bratem też tacy będziemy. Boże broń! Na szczęście jak na razie ja i mój brat jakoś się dziś dogadujemy, głównie telefonicznie. Ciężko nam się razem spotkać, mieszkamy kawałek od siebie, mamy różne zajęcia - ale jak coś, to wiem, że mogę na niego liczyć.

A rodzeństwo mojej mamy okazało się atrapą. Najbardziej na tym ucierpiałam ja. Tak patrząc na to wszystko dziś do mnie dotarło. Bo to ja straciłam kochanego wujka, który dodatkowo jest moim chrzestnym.  Parę lat temu zrobił z mojego dziadka wariata, sprawił, że starszy człowiek się załamał i stracił chęć życia. Rok po tym dziadek dostał wylewu, a parę miesięcy później zmarł. Jeszcze gdy dziadek był w szpitalu brat mojej mamy splądrował jego mieszkanie. Dużym szczęście dla mnie jest, że tuż przed chorobą mój brat dostał album ze starymi zdjęciami, jest to dziś jedyna pamiątka jaka nam została.

Po tym starałam się wszystko zrozumieć - sama nie wiem dlaczego. Poszły plotki nawet po miejscowości gdzie mieszka moja mama, że to ona jest wszystkiego winna, że to moi rodzice zawdzięczają wszystko bratu mojej mamy. Było mi w tedy bardzo ciężko, nie mogłam zrozumieć dlaczego mój świat się tak posypał.

Ostatni raz wyciągnęłam rękę zapraszając ich na ślub. Zaproszenie zaniosłam osobiście, nie chciałam wysyłać pocztą. Na ślub nie przyszli, nie wysłali kwiatów, nie zrobili nic. W czasie ceremonii ślubnej nie potrafiłam się cieszyć, myślałam tylko o tym, że ich nie ma - chrzestnego z jego żoną i dwiema córkami. Łzy same mi leciały, na szczęście miałam za sobą przyjaciół, którzy byli ze mną i to dzięki nim poczułam, że dzień ślubu to mój dzień.

Od ślubu minęły dwa lata. Niedługo córka mojego chrzestnego wychodzi za mąż. Nie dostałam zaproszenia, ba! nie zaprosili również moich rodziców, choć w tej sytuacji to mój tata jest jej chrzestnym. Zaprosili tylko mojego brata z jego dziewczyną. Czy ktoś mi da radę to wytłumaczyć.

I dziś gdy tak stałam w oknie dotarło do mnie, że ja już nie mam sił na taką sytuację. Ja ich nienawidzę, za to co zrobili mi, za to co zrobili moim rodzicom. Nikomu nie pozwolę krzywdzić rodziców!

Nie mam chrzestnego, umarł pięć lat temu. Nie mam w sobie już łez, nie mam sił zanosić pytań "co ze mną jest nie tak?", bo to nie była i nie jest moja wina.